Prolog "Czasami wspomnienia są zbyt ciężkie do zniesienia"

Z słuchawkami na uszach, patrzyła jak za oknem pada deszcz. Krople spadały w rytm piosenki All about us- Owl City & He Is We. Przypomniała sobie wakacje. Były to jeszcze świeże wspomnienia i na tyle bolesne, że po jej policzku spłynęła łza. Starła ją szybko aby nikt nie zauważył. Bolało. „Dlaczego jej to zrobił? Czemu była na tyle naiwna żeby mu zaufać? Przecież to od początku nie miału sensu. Ale przecież byliśmy szczęśliwi.” W jej głowie panował kompletny chaos. Zbyt dużo myśli na raz, zbyt dużo wspomnień. Przypomniała sobie ich ostatnie spotkanie. Teraz rozpłakała się na dobre. Siedziała na szkolnym korytarzu a po jej policzkach spływały całe strumienie łez. Przyjaciółka spojrzała na nią i już wiedziała o co chodzi.
- Chodź do toalety. Oni nie muszą tego widzieć – powiedziała.
- Nie chce. Mam w dupie ich zdanie. Przecież i tak wszyscy o tym wiedzą.
Ale przyjaciółka nie zwracała uwagi na jej słowa. Podniosła ją i prawie siłą zaprowadziła do toalety.
- Siadaj – powiedziała - Chyba już czas żebyś mi o wszystkim opowiedziała. Nie możesz dłużej dusić tego w sobie.
- Dobrze. Ale obiecaj że nie będziesz mi przerywać.
- Obiecuję.
- A więc to było tak… Pamiętasz jak ….
_______________________________________________________________

No więc oto prolog. Rozdział I pojawi się w czwartek. W komentarzach piszcie co o tym myślicie tylko szczerze. Każdą krytykę biorę "na klate" :DDD